Kościół parafialny p.w. Matki Bożej Pocieszenia w Oławie pierwotnie nosił nazwę św. Błażeja i Andrzeja Świerada.
Ze starego gotyckiego kościoła wzniesionego ok. 1300 r. zachowało się prezbiterium, do którego dobudowano w 1587 r. korpus nawowy, wieżę i zakrystię. W 1634 r. zostało spalone miasto, a wraz z nim spłonął i kościół. W osiem lat później odbudowany kościół splądrowali Szwedzi.
W 1679 r. ufundowano jeden wielki dzwon, a w 1694 r. dwa małe. W 1801 r. uderzył w wieże piorun, a wichura zniszczyła ją prawie zupełnie. Odbudowano ją w 1860 r. - ma ona 62 m. wysokości. Jest najwyższą budowlą w mieście, widzianą już z odległości 10 km od miasta.
Kościół jest bazyliką trzynawową, orientowana o pięcioprzęsłowym korpusie. Nad prezbiterium znajduje się sklepienie gwiaździste z XV w. We wnętrzu bogate wyposażenie: neogotycki ołtarz główny, późnorenesansowa ambona, barokowe organy, alabastrowe płaskorzeźby - w epitafiach - nad drzwiami zakrystii i w prawej nawie bocznej liczne epitafia renesansowe z końca XVI i XVII w.
W kościele znajdują się obrazy z XVIII w. przywiezione w 1945 r. z Buczacza: "Zdjęcie z Krzyża" i "Wniebowstąpienia Pana Jezusa". Stacje Drogi Krzyżowej i figura Chrystusa Miłosiernego z Radziechowa oraz słynący łaskami obraz Matki Boskiej z Witkowa Nowego (Arch. Lwowska).
Kościół w latach 1534 - 1945 był w rękach protestantów.
